Dit is een van de zeldzame stillevens van Jakob Smits. Hij schilderde het in 1925, in zijn laatste, naoorlogse scheppingsperiode. Die is vooral gekenmerkt door de vereenvoudiging van de vormen en door de pasteuze, korrelige verfopleg - hier duidelijk te merken. De groene appelen op het witte laken vooraan, de aarden jeneverkruik en de koperen ketel achteraan vormen een mooie compositie. De twee roodbruine vruchten rechtsonder vormen een kleurevenwicht met de bruine kruik linksboven. De effenzwarte achtergrond werd door Dr. W. Vanbeselaere omschreven als “een abstract klankbord dat dient om het voorgestelde door kleurcontrast naar voren te rukken.” Hij zorgt hier ook voor schemer achteraan, waardoor de glimmende koperen ketel nog nauwelijks zichtbaar is.